பூ மிதித்த பூக்கள்

அவ்வளவு ரகசியமாக
இந்த கவிதையை எழுதினேன்.

சாலையில் பள்ளம் நிரப்பும்
ஒருவனைக்கொண்டு
சொற்களை வாங்கி
குவித்து மேடாக்கி
ஒரு விதையை அதனுள்
ஊன்றி வைத்தேன்.

கவிதைகள் எப்போதும்
தண்டவாளத்தில் மட்டுமே
பயணிக்க கூடியவை.
மேலும்…

சரண்யாவும் நானும்
எங்கள் காதலுக்காக
மரணத்தை உருவாக்கிய
அதே தண்டவாளத்தில்தான்
இக்கவிதை

தன் உயிரையும் என் உயிரையும்
கையில் பிடித்துக்கொண்டு
சுற்றி சுற்றி வர வேண்டும்.

மரணத்துக்கு பின்
சரண்யா என்னோடு இல்லை.
அவளுக்கு துயரமான
ஒரு செய்தி இருந்தது.
அவள் மனம் உண்மையில்
காதலித்தது வெங்கையாவை.

வெங்கையா இப்போது
இதே தண்டவாளத்தில்
மூணு சீட்டு ஆடுகிறான்.

சரண்யா போனபிறகு
தனிமைக்கு விருந்தாக
கவிதைகள் எழுதுவேன்.
எழுதும் கவிதைகள்
பயணிக்கின்றன ஆனால்
ஒருபோதும் திரும்பாது.

சரண்யா இப்போது
ஒரு வேடுவன் ஆவியுடன்
ஊர் சுற்றி கொண்டிருப்பதாக
தகவல் வந்துள்ளது.

எல்லா கவிதைக்கும்
ஒரு ரகசியம் உண்டு.
அதை ஒருபோதும்
கவிதைகளில் நாமே
கண்டறிய முடியாது.

ஒரு ஆவியின் கனவில்
வந்த கவிதையை
நாளை நான் எழுதுவேன்.

கவிதைக்கு முற்றுப்புள்ளி இல்லை

உன் கவிதையை நீயே
மெச்சிக்கொள்வது போல
நானும் நினைவிழந்து
மெச்சிக்கொள்ள நினைக்கிறாய்.

அது என்னளவில்
கவிதையே அல்ல.
கவிதை போன்ற ஒன்றும் அல்ல.

எழுதிவிட்டு
பின்னர் நீ
எங்கெல்லாம் சென்றாய்
யாரை பார்த்தாய்
என்ன வாங்கினாய்
எதை தெருவில் தொலைத்தாய்
உன் மீது இடித்து சென்ற அவன்
கிணற்றுக்குள் நீ
டம்பளரை நழுவவிட்டது
சாமந்திப்பூவை தொட்டி நீரில்
விட்டெறிந்து விளையாடியது.

நீ சொல்லச்சொல்ல
நான்
கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

அத்தனையும் கவிதைகள்…

சுண்டல் பொட்டலத்தில் ஒரு கவிதை

நீங்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்
சாலையில்
நான் நடந்து கொண்டிருக்கும்
அவனுடன்
எள்ளி நகையாடும் மொழியில்
ஓட்டங்கள்
மேல் பற்றியெரியும் வாழ்வை
உபதேசிக்கும்
குருவின் அருள்வாக்கொன்றை
பேசியபடி
மனங்களுள் கலந்து சென்றோம்.

சுவரிலிருந்து கேட்கும் குரல்

பூமிக்கடியில்தான்
மரங்கள் பேசிக்கொள்கின்றன.
அக்கணம் நிலவு
பூமியை உருட்டி விளையாடும்.

காற்று சிக்கிக்கொண்ட
கிணறுதான் எல்லா உடல்களும்.
உடல் பின் காற்றின்
ஒலி ஒளியாகியதும்
கலைகிறது வெளியில்.

என்னை கடந்து செல்வோர்
வெறும்
மரணமுற்ற நினைவுகள்.
என்னை நோக்கி வருவோர்
வெறும்
நினைவின் மரணங்கள்.

நீண்ட பயணத்துக்கு பின்
ஒரு குடிசையில்
என் வாழ்க்கையை பார்த்தேன்.

வாழ்க்கையோ, அனாதையாக
வாழ்வதற்கு பழகி விட்டது
நான் வாழ நினைக்கையில்.

வீட்டுக்கு வெளியில்
அழைப்பொலியின் சப்தம்.
நீங்கள் சென்று
திறக்க வேண்டாம் கதவை.
பொத்தானை
அழுத்தி அழுத்தி மறைவது
என் மனசாட்சிதான்…

நமக்கு கண்கள் இல்லாதது
போலவே
அதற்கு காதுகள் இல்லை.

ஒவ்வொரு திசையிலும்
அப்பிச்சைக்காரனை
நான் பார்க்கிறேன்.

நிறங்களை கண்களால் புசித்து
சப்தத்தை காதால் குடித்து
யாரிடமும் யாசகம் கேட்காது

சக பிச்சைக்காரனை
துணைக்கு தேடும் அவனை…
நீங்கள் மனம் என்பீர்.
நானோ,
அது நீங்கள்தான் என்பேன்.

===================================

அறையில் ஒரு பூனை

நிசப்தத்தில் திரியும்
அந்தப்பூனையின் நிழல்
யாரும் அறியாப்பொழுதில்
அறையிலிருந்து
தனித்து வெளியேறியது.

என் மனக்கண்களை
திருடிச்சென்ற அப்பூனை
சுவரற்ற வெளியில்
ததும்பும்  நிழல் மீது
விருப்பமற்ற நேரங்களிலும்
அயர் உறக்கம் கொள்கிறது.

அறை இருளில்
தேடிக்கொண்டிருந்தேன்…

மனதில்
எங்கெங்கோ விழுந்திருந்த
அப்பூனையின் நிழல்களை.

ஆயினும், அப்பூனை
வருவதும் போவதுமான
கள்ளப்பயணங்களில்
எப்போதும் கவனமாக இருக்கிறது.
உதிரும் அதன் நிழல்களை
அவ்வப்போது
என் மனதில் கொட்டிச்செல்ல…

நீ இன்னும் பேசவில்லை

காட்சிகளில் நினைவை
உண்ணும் உன் மனதில்
உனது நிழலின் கண்ணீர்.

நீ நிரம்பியது நினைவில்
அதுவோ உன் காதல்.
….அது வெறும்
நடுக்குளத்து முதலை

யூகிக்கும் ஆர்வங்கள்
அலைகளை இழுக்கும் வீடு.

நீ
இனி
வரலாம்
அல்லது…

பனியில் தூங்கும் தேள்
உன் மர்மம்.

சொல்லாத மர்மங்களில்
காதலை உதிர்த்து

உதிர்த்த காதலை
பிடித்தும் வைக்கிறது
காமத்தின் சுளுக்கை
மந்திரிக்கும் யௌவனங்கள்.

பெருகிப்பெருகி
கனன்று அடங்கி புகையும்
ஏதோ ஒரு சொல்
ஒலியற்று மொய்க்கிறதா…

அது நான்
இரவில் பிழிந்த
அமிலத்தின் கசப்பு.

கொட்ட கொட்ட ஓடி
அயர்ந்து நின்ற உன்னிடம்
தொப்பியேந்தி இரவல் கேட்கும்
என் காதலை மிச்சமிருந்தால்.

நிக்கட்டுமா போகட்டுமா

அங்குமிங்குமாய் சுடர்ந்து
எதிரொளிக்கும் உன்
மூக்குத்தியின் ஒளியை
துரத்தும் மனசுக்கு
நினைப்பு…
நானதன் நாய்குட்டியென்று.

நள்ளென் றன்றே யாமஞ் சொல்ல

காற்றைப் பிழியும்
உன் சோப்பின் வாசனை.

துளிர்க்கும் சிரிப்பில்
தேன் தேடும் பட்டாம்பூச்சி.

சேலை சரசரப்பில்
சுவரெங்கும் பாய முனையும்
காந்தர்வ மின்சாரம்.

மெல்லிய முணுமுணுப்பில்
சாயமிழந்த காமக்கண்கள்.

நீ இறங்கிய அந்தியில்
சாலையில் கலங்கிய
பேய் பிடித்த சூரியன்.

இங்கும் கிடக்கிறது
உன் வெட்கத்தின் எதிரொளி.

இந்த இரவில் மீந்துபோன
ஒற்றைப்படுக்கையில்
உன் நினைவும்…

சாம்பலாய் உதிரும்
ஓயாது எரியும் வட்ட
கொசுவர்த்தியும் கூடவே
என் மனமும்…

நதியில் கரைந்த மின்னல்

ஒரு நுரைப்பொழுதில் நீ
ஒளிந்திருந்து பார்த்தாய்.
நுரை வண்ணங்களின்
பூத்து குலுங்கியது
பட்டாம்பூச்சி காலங்கள்.

திரைக்கு அப்பால் சென்று
மறையுமுன் சிரித்த
கொலுசின் விண்மீன்கள்…
கால்படா ஓடைகளில்
துள்ளிடும் மின்னல்கள்.

உன் பிரக்ஞையூடே
கலையும் மேகங்கள்
களைகின்றன மழைத்துளியில்
உன் பருவங்களை.

எட்டிப்பார்க்கும் கோடை நாள்
சொல்லிக்கொள்கிறது
உன் பெயரை பனியென நம்பி.

ஆடைக்குள் பூத்த
அலையாடும் நிலவின் குளிரே
உன் நித்திலங்கள் நிலைக்குமோ
நீரின் கனமறிந்த பின்பும்…

நற்பருவம் வந்து நாதனை தேடும்

புலர்ந்த பொழுதில் புட்களின்
மலர்ந்த முதல் பாடலாய்
எவரவர் வாய் கேட்பினும்
அப்பொருளே மெய்ப்பொருளாய்
இசைக்கும் தினமின்றில்…

யாதுமாகியதொரு
ஆலயத்தின் நடுவில்
சூழல் காற்றின் ஸ்வப்னமாய்
நம் விழிகள் தீற்றி திகைத்தன
ஏற்றிய மணிவொலியின்
நடு நொடி ரீங்காரமாய்.

சலித்த வேண்டுதலில்
இளைத்த பனிச்சடையன்
குனித்த புருவம் சிலிர்க்க
தனித்து நமை
கடைக்கண்ணினானோ?

ஹாரத்தி புஷ்பத்தில்
புகைக்கடவுளாய் என்னுள் நீ.

காற்றும் மணமும்
கலந்து கழுவிய ப்ரஹாரத்தில்
நடை நழுவி நாணத்தில் கமழ

காணுற்று தொலைந்த
நயனங்களை தேடுகிறேன்.

கற்பனைகள் முற்ற
காட்சி தந்த உன்
ஈரத்தடத்தின் குளிர்மை
மனதில் காணப்பெற்றால்…

மனித்த பிறவியும்
வேண்டுவதே இம்மாநிலத்தே.