நிழலால் நகரும் பூனை

களைத்த
அதிகாரியை போன்று
எனது அறைக்குள்
வரும் அப்பூனை
மோப்பமுற்று தேடுகிறது
அதன் நிழல்களை.

காணாது கலக்கமுற்று
வெளியேறும்
பூனையின் நிழல்களை

நினைவுகளாக்கி
சுமக்குமென் மனதுக்குள்

அந்த பூனையை – அது
இல்லாத பொழுதுகளிலும்
நான் பார்க்கிறேன்.

அந்த
மனப்பூனை
என்னை பார்க்கும்போது
அதன் மனதுக்குள்

அறை விளக்கொளியில்
சிமிண்ட் சதுரத்தில்
கோணலாய் நெளியும்
எனது நிழலோடு
விளையாடி திரியலாம்.

அந்தப்பூனையின்
மனதில்தான்…
அறையென்று
எதுவிருக்கும்?
நானென்று
யாரிருப்பர்?

அடர் இரவுகளில்
எங்கள் கண்கள்
சந்திக்கும் போதெல்லாம்
பூனை பயத்திலும்
நான் பிரியத்திலும்…

நிழலின் வெப்பம்
தாளாது சுருள்கிறோம்
அவரவர் மனதில்.

மயான மொழி

ஒரு சொல்
நகரும் பொழுதில்
ஒரு சொல்
திணறும்
ஒரு வரியின்
எதிரெதிர் முனையில்
அவளும் நானும்.

அவள் உள்ளிருக்கும்
என்னை
என் உள்ளிருக்கும்
அவளை
ஒவ்வொரு வரியின்
ஒவ்வொரு சொல்லும்
ஒளித்து வைக்கிறது

என்னிடமிருக்கும் அவளை
அவளிடமிருக்கும் என்னை.

அவள் அவனை
நீங்குகையில்
அது
நான்தான் என்கிறாள்
என்னிடம்.
அச்சொல் நகர்கிறது
மயானம் நோக்கி.

அவன் அவளை
நெருங்குகையில்
அது நீதான் என்கிறான்
அவளிடம்.
அச்சொல் மிளிர்கிறது
வரியில் முத்தாய்ப்பாக.

அவள் சொல்லற்று
மௌனம் கொள்ள

அவன் சொல்லொடு
துயரம் கொள்ள

வரியில் சிக்கி
துண்டாடி நிற்கும்
காதலின் வடுக்களை

வாசிக்கும் நீ இதை
கவிதை என்கிறாய்…

உன்னருகில் இருக்கும்
உன்னவளின் மனதில்
இருக்கும் அவன்
அப்படியா என்கிறான்.

செப்பக் கழிவதில்லை

திட்டுத்திட்டாய்
உன் புன்னகைகள்…
நம் பருவங்களில் அது
மழைத்துளி சொல்லும்
மந்திரக்கனவுகள்.

நதி தவழும் காற்றும்
கேட்கக்கேட்க
நாணத்தில் சிவக்கும்
கண்களால் நீயெனக்கு
சொல்ல வருவதெல்லாம்.

பூக்களில் வடிகட்டிய
வாசனை அயனிகளின்
நீள் அலைவரிசையில்
நில்லாமல் செல்கிறது
மின்சார வெக்கங்கள்.

பூக்கும் உன் சொல்லில்
மோகம் உதிர்த்ததொரு
முனிவனாய் நான் இருக்க

நம் காமம் கண்டறிந்து
வந்து நின்ற நிலவுக்கு
சாபம் தீர்ந்தது போல்
இருக்கிறதாம்… உன்
கொங்கைகளில் நான்
பசியாறும் காட்சிகள்.

பூ மிதித்த பூக்கள்

அவ்வளவு ரகசியமாக
இந்த கவிதையை எழுதினேன்.

சாலையில் பள்ளம் நிரப்பும்
ஒருவனைக்கொண்டு
சொற்களை வாங்கி
குவித்து மேடாக்கி
ஒரு விதையை அதனுள்
ஊன்றி வைத்தேன்.

கவிதைகள் எப்போதும்
தண்டவாளத்தில் மட்டுமே
பயணிக்க கூடியவை.
மேலும்…

சரண்யாவும் நானும்
எங்கள் காதலுக்காக
மரணத்தை உருவாக்கிய
அதே தண்டவாளத்தில்தான்
இக்கவிதை

தன் உயிரையும் என் உயிரையும்
கையில் பிடித்துக்கொண்டு
சுற்றி சுற்றி வர வேண்டும்.

மரணத்துக்கு பின்
சரண்யா என்னோடு இல்லை.
அவளுக்கு துயரமான
ஒரு செய்தி இருந்தது.
அவள் மனம் உண்மையில்
காதலித்தது வெங்கையாவை.

வெங்கையா இப்போது
இதே தண்டவாளத்தில்
மூணு சீட்டு ஆடுகிறான்.

சரண்யா போனபிறகு
தனிமைக்கு விருந்தாக
கவிதைகள் எழுதுவேன்.
எழுதும் கவிதைகள்
பயணிக்கின்றன ஆனால்
ஒருபோதும் திரும்பாது.

சரண்யா இப்போது
ஒரு வேடுவன் ஆவியுடன்
ஊர் சுற்றி கொண்டிருப்பதாக
தகவல் வந்துள்ளது.

எல்லா கவிதைக்கும்
ஒரு ரகசியம் உண்டு.
அதை ஒருபோதும்
கவிதைகளில் நாமே
கண்டறிய முடியாது.

ஒரு ஆவியின் கனவில்
வந்த கவிதையை
நாளை நான் எழுதுவேன்.

கவிதைக்கு முற்றுப்புள்ளி இல்லை

உன் கவிதையை நீயே
மெச்சிக்கொள்வது போல
நானும் நினைவிழந்து
மெச்சிக்கொள்ள நினைக்கிறாய்.

அது என்னளவில்
கவிதையே அல்ல.
கவிதை போன்ற ஒன்றும் அல்ல.

எழுதிவிட்டு
பின்னர் நீ
எங்கெல்லாம் சென்றாய்
யாரை பார்த்தாய்
என்ன வாங்கினாய்
எதை தெருவில் தொலைத்தாய்
உன் மீது இடித்து சென்ற அவன்
கிணற்றுக்குள் நீ
டம்பளரை நழுவவிட்டது
சாமந்திப்பூவை தொட்டி நீரில்
விட்டெறிந்து விளையாடியது.

நீ சொல்லச்சொல்ல
நான்
கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

அத்தனையும் கவிதைகள்…

சுண்டல் பொட்டலத்தில் ஒரு கவிதை

நீங்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்
சாலையில்
நான் நடந்து கொண்டிருக்கும்
அவனுடன்
எள்ளி நகையாடும் மொழியில்
ஓட்டங்கள்
மேல் பற்றியெரியும் வாழ்வை
உபதேசிக்கும்
குருவின் அருள்வாக்கொன்றை
பேசியபடி
மனங்களுள் கலந்து சென்றோம்.

சுவரிலிருந்து கேட்கும் குரல்

பூமிக்கடியில்தான்
மரங்கள் பேசிக்கொள்கின்றன.
அக்கணம் நிலவு
பூமியை உருட்டி விளையாடும்.

காற்று சிக்கிக்கொண்ட
கிணறுதான் எல்லா உடல்களும்.
உடல் பின் காற்றின்
ஒலி ஒளியாகியதும்
கலைகிறது வெளியில்.

என்னை கடந்து செல்வோர்
வெறும்
மரணமுற்ற நினைவுகள்.
என்னை நோக்கி வருவோர்
வெறும்
நினைவின் மரணங்கள்.

நீண்ட பயணத்துக்கு பின்
ஒரு குடிசையில்
என் வாழ்க்கையை பார்த்தேன்.

வாழ்க்கையோ, அனாதையாக
வாழ்வதற்கு பழகி விட்டது
நான் வாழ நினைக்கையில்.

வீட்டுக்கு வெளியில்
அழைப்பொலியின் சப்தம்.
நீங்கள் சென்று
திறக்க வேண்டாம் கதவை.
பொத்தானை
அழுத்தி அழுத்தி மறைவது
என் மனசாட்சிதான்…

நமக்கு கண்கள் இல்லாதது
போலவே
அதற்கு காதுகள் இல்லை.

ஒவ்வொரு திசையிலும்
அப்பிச்சைக்காரனை
நான் பார்க்கிறேன்.

நிறங்களை கண்களால் புசித்து
சப்தத்தை காதால் குடித்து
யாரிடமும் யாசகம் கேட்காது

சக பிச்சைக்காரனை
துணைக்கு தேடும் அவனை…
நீங்கள் மனம் என்பீர்.
நானோ,
அது நீங்கள்தான் என்பேன்.

===================================

அறையில் ஒரு பூனை

நிசப்தத்தில் திரியும்
அந்தப்பூனையின் நிழல்
யாரும் அறியாப்பொழுதில்
அறையிலிருந்து
தனித்து வெளியேறியது.

என் மனக்கண்களை
திருடிச்சென்ற அப்பூனை
சுவரற்ற வெளியில்
ததும்பும்  நிழல் மீது
விருப்பமற்ற நேரங்களிலும்
அயர் உறக்கம் கொள்கிறது.

அறை இருளில்
தேடிக்கொண்டிருந்தேன்…

மனதில்
எங்கெங்கோ விழுந்திருந்த
அப்பூனையின் நிழல்களை.

ஆயினும், அப்பூனை
வருவதும் போவதுமான
கள்ளப்பயணங்களில்
எப்போதும் கவனமாக இருக்கிறது.
உதிரும் அதன் நிழல்களை
அவ்வப்போது
என் மனதில் கொட்டிச்செல்ல…

நீ இன்னும் பேசவில்லை

காட்சிகளில் நினைவை
உண்ணும் உன் மனதில்
உனது நிழலின் கண்ணீர்.

நீ நிரம்பியது நினைவில்
அதுவோ உன் காதல்.
….அது வெறும்
நடுக்குளத்து முதலை

யூகிக்கும் ஆர்வங்கள்
அலைகளை இழுக்கும் வீடு.

நீ
இனி
வரலாம்
அல்லது…

பனியில் தூங்கும் தேள்
உன் மர்மம்.

சொல்லாத மர்மங்களில்
காதலை உதிர்த்து

உதிர்த்த காதலை
பிடித்தும் வைக்கிறது
காமத்தின் சுளுக்கை
மந்திரிக்கும் யௌவனங்கள்.

பெருகிப்பெருகி
கனன்று அடங்கி புகையும்
ஏதோ ஒரு சொல்
ஒலியற்று மொய்க்கிறதா…

அது நான்
இரவில் பிழிந்த
அமிலத்தின் கசப்பு.

கொட்ட கொட்ட ஓடி
அயர்ந்து நின்ற உன்னிடம்
தொப்பியேந்தி இரவல் கேட்கும்
என் காதலை மிச்சமிருந்தால்.

நிக்கட்டுமா போகட்டுமா

அங்குமிங்குமாய் சுடர்ந்து
எதிரொளிக்கும் உன்
மூக்குத்தியின் ஒளியை
துரத்தும் மனசுக்கு
நினைப்பு…
நானதன் நாய்குட்டியென்று.