பறவையின் வானம்

அவள் எனக்காக
காத்திருக்கிறாள்.

நான் அவளுக்காக
காத்திருக்கிறேன்.

இருவரும் இப்படி
காத்திருக்கும்போது

காலத்தின் உள்ளே
பருவத்தின் உள்ளே
வாழ்வின் உள்ளே
ஒருவருக்காக ஒருவர்
ஒளிந்திருப்பது போல்
பாவனை செய்கிறோம்.

எனக்கென்று அவளும்
அவளுக்கென்று நானும்
ஏதேதோ செய்கிறோம்

அப்போதுதான் நாங்கள்

கேட்டிராத இசையில்
ஸ்வரமாய் அதிர்ந்து
பார்த்திராத ஓவியத்தில்
நிறங்களாய் கலந்து
எழுதாத கவிதையில்
பொருளாய் உதிர்ந்து

எங்கள் மனதுக்குள்
காட்சியாக விரிகிறோம்.

அவள்
நானாகிய பின்பு
நான்
அவளாகிய பின்பு
ஒருவரையொருவர்
விலக நேர்ந்தது.

எங்கள் பிரிவு
எங்களை  மீண்டும்
தனிமைக்குள்
அழைத்து செல்கிறது.

ஒரு பறவை வானத்துடன்
பேசுவது போல்
அவள்
காதலைப்பற்றி தனக்குள்
கற்பிக்க துவங்குகிறாள்.

ரயில்

ஓரறிவு கொண்டது
ரயில் பூச்சி…

விலாங்கு மீன் நினைத்து
நழுவியோடும் அதன்
பாதையில் வழுக்கி
விழுகிறது பூமியின் நிழல்.

ரயில் பூச்சி
மனிதர் உண்டு
மனிதரை கக்கி
இருள் குடைந்து
நிலவை துரத்துகிறது.

ரயில் பூச்சி
ஒரு முட்டை இட்டது.
அது பொறிந்த போது
விமானம் வந்தது.

ரயில் பூச்சியும்
விமான பறவையும்
ஒன்றையொன்று
பார்த்தபடி செல்கிறது
மனித வண்டுக்களை
சுமந்து கொண்டு…

இத்தனை காட்சிகளும்
கொண்டிருந்த
அந்த குறுக்கு சுவரை
இடித்தபின்புதான்
மூன்று கொலைகள்
விழுந்து முடிந்தன.

அவள் துக்கித்ததால்

இந்த உலகம் என்னை
வாழ
அனுமதித்தபோது
ஓரிருவர் மட்டும்
அனுமதிக்கவில்லை.

ஓரிருவரால் மட்டும்
தடைபடும் இவ்வாழ்வில்
அவளொருத்தியும்.

அவளுக்கு அவளே
சங்கேத மொழியில்
கூறிக்கொள்வதை நம்பி

என் வாழ்க்கையில்
நிழல் காயும் என்னை
மாயக்கண்களுடன்
படம் பிடிக்கிறாள்.

சப்தத்தின் வால் பிடித்து
பயணித்து
கனவுக்குள் கூடு பாயும்
அவள்தான் என்னை
இவன் இரவின்
மந்திரவாதியோவென
முகம் கண்டு
அஞ்சுகிறாள்.

அவள்
நிலம் தூவி அழைக்கும்
வெளி ஒன்றில்
குரலிடும் பட்சியாய்
கானகம் பருகி
மழை பெயர்த்து செல்ல

ஓரிருவரில் ஒருவளின்
குற்றமுறுகிய ஆன்மாவில்
தேவனின் அப்பம்
காய்ந்து கிடக்கிறது.

அவ்வுலகம் என்னை
வாழ பணிக்கையில்
அவள் தருவென
முளைத்து சுடர்உரு கொண்டு
ஒளி சத்தில் மீள்கிறாள்.

பனித்த அவள்
கண்களில் நான்
மதுவாய் வெளியேற
காலம் புகைத்து
குடிக்கிறது எம்மை.

வெளியேறும் திசைகள்

புவியீர்ப்பு விசை குறித்து
ஆழ்ந்து சிந்திக்கும்
கடல் ஆமை மனதாய்
நெகிழும் என் வாழ்வில்

ஒரு நேர்கோடு போட
தவிக்கும் சிறுமியின்
எண்ணங்களில்
சிவப்பு பென்சிலாய்
ஊர்ந்து செல்கிறது
அந்த காதலும்.

அவள் பேசுகையில்
கோள்கள் அதிர்வுறும்
நாதஸ்வரத்தின் மூச்சில்.

அவள் பிரிகையில்
மின்னல் விரிசல்களில்
துவண்டு தளர்கிறது
கார்பன் காதல்.

வெளிச்சத்தில் படிந்து
இரவை உண்ணும்
நகரத்தின்
விளக்கொளியில் நின்று
வகிடெடுக்கும் இரவுக்கு
அவள் வருவதும்
பிரிவதும் தெரிகிறது.

அவ்விரவு அறிந்ததும்
அறியாததும் ஒன்றுதான்.

அவள்
அந்தியின் சாம்பலில்
கடலை தெளித்து
கனவை பொறித்து
உயிரை துடைக்கும்
காய்ச்சல் கொண்ட
அம்பு என்பது.

உயிரிகள்

உயிரை மட்டும்
ஒளித்து வைக்கிறேன்.

அவள்
சொல்ல விரும்புவது
எதுவென்றாலும்
அது என் உயிருக்கு
தெரியக்கூடாது.

புகை வழியே
அவளை பார்க்கிறேன்.
பார்க்கையில் அவள்
ஒடிந்த நிலவொளியால்
யாழ் ஒன்றை தீராது
இசைக்கிறாள்.

அவள் முத்தத்தின்
கதுப்பொன்றில்
நீந்தி களிக்கிறது
புத்தனின் தியானம்.

உயிர் ஒளிந்திருக்கும்
மந்திரச்சிமிழை
அவள் கனவில்
விதைத்து வைக்கிறேன்.

கனவு அவளோடு
கலைகிறது புகையாய்.

பூக்களின் மச்சங்கள்
தொகுத்து தன்
உயிருக்குள் கோலமிடும்
அவள் கைகளை
நனைக்கிறது என் உயிர்
கண்ணீர் விடுத்து.

எப்போதும்போல்
இப்போதும் அலைகிறேன்
மிச்ச உயிருக்குள்
அலையடிக்கும் அவள்
நினைவை உலர்த்தியபடி.

கண்ணாடியின் குரல்

ஒரு திருப்பத்தில்
அவளை பார்த்தேன்.
பின் அவள்
சாலையானாள்.

சாலையில் வெறிதே
பயணம் நீண்டது.
என்னை அவளின்
நிழலும் _ அவளை
மரணத்தின் நிழலும்
ஊடாடி வந்தது.

அவள் நதியாய்
மாறிக்கொண்டாள்.
கடல் புக மறுத்து
வானம் நோக்கி
பாய்ந்தாள்.

அவள் நகரமாய்
ஜொலித்தாள்.
வனமாய் மின்னி
பாலையாய் கொதித்து
மலையாய் அடர்ந்து
பூவாய் மலர்ந்தாள்.

சாலை
நில்லாது நீண்டது.
வழியெங்கும் அவள்
பேச்சுக்குரல்.
ஒலிக்குள் மிதந்தது
ஆழியின் பெருமூச்சு.

அவளின்
இதயத்தின் துடிப்பு
காதுக்குள் கேட்டது.
பின்னர்
பயணத்தை
நிறுத்தி கொண்டோம்.

அவள் அவளாக
வந்து சேர்ந்தாள்.
அன்றுமுதல்
நாங்கள்
நடக்க நேர்ந்தது
எங்களுக்குள் மட்டுமே.

அவள் என்னை
கடக்க நான்
அவளோடு அவளை
கடக்க…

நீண்டதொரு பயணம்.

அவள்
மூச்சுக்காற்று செய்யும்
தந்திரங்கள் அறிந்த
காலம் பிளந்தது.

அணிவகுக்கும்
மரணத்துக்கு ஊடே
அவள் காதல் கொள்ள
மீண்டும் ஒரு சாலைக்குள்
பாதை நீண்டது.

பயணம் என்பதெல்லாம்
அன்றன்று
தொலைந்து
அன்றன்று
முடிவதுதான் என்றாள்.

யாருக்குமற்றதுதான்
எந்த வாழ்வும் என்றாள்.

இக்கவிதையை எனக்கு
அவள் முகம் பார்த்த
கண்ணாடி சொன்னது.

கோப்பர்னிகஸ்

எனது மீசை குறித்து
அவள் கேட்கிறாள்.
அதை ஏன்
முறுக்கி இருக்கிறாய்?

காலத்தின் நரம்பில்
ஒரு வடு விழுந்த மீசை.
மீசைக்குள் அவள்
புகுந்துகொண்டாள்.

அங்கே
எதிர்ப்பட்ட ஒரு கப்பலில்
கோப்பர்னிகஸ் இருந்தான்.
அவளை கண்காணிக்க
தன்னை மறந்து தொடர்ந்து
ஆரம்ப தவறுகளை
செய்து முடித்தான்.

அவள் மீசைக்குள்
அலைந்து திரிந்தாள்.
ஒரு இரவை
தொகுத்தாள். ஒரு
பகலை இழைத்தாள்.

காலத்தின் முகத்தில்
விண்மீன்களை பதித்து
நிலவொளி சாந்தை அள்ளி
பூக்களின் வாசனைக்குள்
புகுத்தினாள்.

அவள் மார்புகளில்
என் மீசை உராய்ந்தது.
கப்பல் தள்ளாடியது.

அலைக்குள் தவறிய
கோப்பர்னிக்கஸ் பின்
மீட்கப்பட்டது யாரால்?
தெரியவில்லை.

மீசையில் வடியும்
அன்னங்கள் அருந்தும்
கனவுலக மது
அவள் மார்புகள் மீது
வடிந்து ஓடின.

அவள் மீசையின்
நுனியில் நின்று
பூமியை வரைந்தாள்.
மறு நுனிக்கு சென்று
என்னை வரைந்தாள்.

ஒருநாள் அங்கிருந்து
வெளியேறி சென்றாள்.

அவளை சங்கப்பாணன்
ஒருவன்
இரவுக்குள் அடைத்து விட
இரவு அவளை
பகலுக்குள்
ஒளித்து வைத்தது.
பகல் அவளை
கடலுக்குள்ளும்
கடல் அவளை
சிப்பிக்குள்ளும்
ஒளித்து வைத்தது.

மழை முதிர்ந்த
ஐப்பசி மாதத்து நாளில்
கடற்கரையோரம்
ஒரு சிப்பி விளைந்தது.

கடற்கரையில்
பொய் மீசைகள்
விற்று கொண்டிருந்த
என்னிடம் வந்து
யாரோ ஒருவள்
நீ உண்மையில் யார்
என்று கேட்டாள்.

கோப்பர்னிகஸ்
எனது பெயர் என்றேன்.

ஒருவனும் ஒருவளும்

அலையும் கடலுக்கு
தெரியாதிருக்கிறது தான்
அலைவது குறித்து.

மௌனப்பூச்சிகள்
என் பெயரில்
உன் பெயரை
ஒட்டிக்கொண்டு பறக்கிறது
கடலலையை விரட்டும்
காற்றை தன் குரலாக்கி.

நீ பேசுவதெல்லாம்
நீயே கேட்கிறாய்
நான் கேட்பதாக நினைக்கும்
நினைவின் கனவிலிருந்து.

நானோ…
நான் எங்கிருக்கிறேன்
என்பதறியாது போனதும்

காற்றுக்குள் தவிக்கும்
கடல் வாசனையின்
காலடித்தடம் தேடி
உன் கனவில் புகுந்து
என் கனவை
தனியே காண்கிறேன்.

என்னிடம் நான் பேச
எதுவுமின்றி போகிறது.

நாம் கடப்பது
கடல் அல்ல காலம்
என சொல்லிச்சொல்லி
கரை எங்கும் புரளும்
துயரமான இக்கடல்.

கடல்மேனியில் ஒட்டாத
மண்ணெல்லாம் திரண்டு
கல்லறையாகி விட்டது
நம் காலத்துக்கு.

பேசலாம்.
எனினும்…

நாம் இனி
எதை பேசினாலும்
யாரை பேசினாலும்
அது நம்மை பற்றியா
என துடிப்பில் அஞ்சும்
மனதை மட்டும்
எந்த கடலில் ஒளிக்க?

நள்ளிரவு மழை

இப்போது மழை.

இந்த
நள்ளிரவில் மழை.

இதை வெறும் தூறல்
என்று கடக்க
மனமின்றி பார்க்கிறேன்.

தெருவில் யாருமில்லை.

ஊர் துயிலில்
லயித்து இருக்கிறது.

எனக்காக என்னிடம்
வானம் பேசுகிறது
என்று நினைக்கிறேன்.

நினைவில்
சாரல் தெளிக்கும் மழை
என்னைப்பார்த்து
புன்னகை செய்கிறது.

மழை
நின்று விடுமுன்
அதன் சப்தத்தில்
கரைந்து நான்
தூங்க கண் மூடுகிறேன்.

மழை ஓசையில்
மண்டிக்கிடக்கும்
என் உயிருக்குள்…

நில்லாது
பெய்து கொண்டிருக்கும்
அவள் நினைவை
யாசகமாய் கேட்கும்
இந்த இரவின் பசிக்கு
அதைத்தவிர வேறு
என்ன நான் தர?

மயான மொழி

ஒரு சொல்
நகரும் பொழுதில்
ஒரு சொல்
திணறும்
ஒரு வரியின்
எதிரெதிர் முனையில்
அவளும் நானும்.

அவள் உள்ளிருக்கும்
என்னை
என் உள்ளிருக்கும்
அவளை
ஒவ்வொரு வரியின்
ஒவ்வொரு சொல்லும்
ஒளித்து வைக்கிறது

என்னிடமிருக்கும் அவளை
அவளிடமிருக்கும் என்னை.

அவள் அவனை
நீங்குகையில்
அது
நான்தான் என்கிறாள்
என்னிடம்.
அச்சொல் நகர்கிறது
மயானம் நோக்கி.

அவன் அவளை
நெருங்குகையில்
அது நீதான் என்கிறான்
அவளிடம்.
அச்சொல் மிளிர்கிறது
வரியில் முத்தாய்ப்பாக.

அவள் சொல்லற்று
மௌனம் கொள்ள

அவன் சொல்லொடு
துயரம் கொள்ள

வரியில் சிக்கி
துண்டாடி நிற்கும்
காதலின் வடுக்களை

வாசிக்கும் நீ இதை
கவிதை என்கிறாய்…

உன்னருகில் இருக்கும்
உன்னவளின் மனதில்
இருக்கும் அவன்
அப்படியா என்கிறான்.