உதிர்ந்து போகும் காற்று

நான் கவிஞனல்ல
அப்படி அழைக்காதீர்.

என் வலிகளைத்தான்
ஒப்பனைக் கண்ணீராய்
தெளிக்கிறேன்.
ஒவ்வொரு இடமாய்
ஒவ்வொரு துளியாய்
பார்த்து பார்த்து.

பூக்களின் மேல் சில
இதயத்தின் மேல் சில.

உங்கள் வலியும்
பொருந்திப்போனால்
போகட்டும் விடுங்கள்.
நாம் நமது விடைகளை
பரஸ்பரம் திணிக்கவேண்டாம்.

எனது வரிகளில்
நீங்கள் தவழவேண்டாம்.

உங்களின் ஒருபிடி
ஒளியை தாருங்கள்…
என் பாதையில்
நான் போய்க்கொள்வேன்.

இனிவரும் ஏகாந்தத்தில்
உங்கள் பாடல் ஒன்றை
ஏந்திச்செல்ல அனுமதியுங்கள்.

காற்றைப்போல் பின்
என்னை கடந்து விடுங்கள்…

மூங்கில் காட்டில்
நினைத்தறியா நேரமும்
தீ பற்றி தீர்க்கும்.

அயல் மகரந்தங்கள்

உனது கவிதையை
நீ உற்றுநோக்கி எழுதுகையில்…
இவ்வண்ணம் நிகழ்ந்ததா நீள?

மெள்ள பறத்தல்…
காது மடல்கள்
மென்சூடு கொள்வது.
தியானத்தின் போதை.
உன்னுள் இளகும் நீ.

உயில் எழுதும் கவனம்.
புணர்வில் சூடிய பெருமூச்சு.
புத்தரின் புன்முறுவல்.
படபடக்கும் வெயில்.

கடுந்தொலைவுக்கும்
அறிந்த பயணவழிகள்.
செவி மலர
குரல் திரளும் துடிப்பு.

கள்வெறி கொண்ட
மூளையின் விரல்களை.
கடலளவு கருணையை.
சொல்லின் சல்லாபத்தை.

அறிந்து இருந்தால்
உன் கவிதையில் பரவி
புத்துயிர்க்கும் மனம்.

இதுவற்று பிதுக்கி
எழுதி தள்ளினாலும்
கவிதைதான்-

இருப்பினும்…
இருக்கலாம் உனக்கு
ரத்தக்கொதிப்பு.