அறையில் ஒரு பூனை

நிசப்தத்தில் திரியும்
அந்தப்பூனையின் நிழல்
யாரும் அறியாப்பொழுதில்
அறையிலிருந்து
தனித்து வெளியேறியது.

என் மனக்கண்களை
திருடிச்சென்ற அப்பூனை
சுவரற்ற வெளியில்
ததும்பும் நிழல் மீது
விருப்பமற்ற நேரங்களிலும்
அயர் உறக்கம் கொள்கிறது.

அறை இருளில்
தேடிக்கொண்டிருந்தேன்…

மனதில்
எங்கெங்கோ விழுந்திருந்த
அப்பூனையின் நிழல்களை.

ஆயினும், அப்பூனை
வருவதும் போவதுமான
கள்ளப்பயணங்களில்
எப்போதும் கவனமாக இருக்கிறது.
உதிரும் அதன் நிழல்களை
அவ்வப்போது
என் மனதில் கொட்டிச்செல்ல…

குகை

குகையை நகத்தால்
சுரண்டி கொண்டிருந்தது.

பல தளம் கொண்ட அதில்
விநோதமான அறைகளுண்டு.

பற்பல வண்ணங்களில்
மயிர்கள் கிடந்த மண்தரை.

மற்றும் சிதறி இருக்கும்
சிறிதும் பெரிதுமான
என்னென்னவோ எலும்புகள்.

கூர்மையான கொம்புகள்.
ஒன்றையொன்று தின்னும்
நீளமான புழுக்கள்.

ஒரே வாசல்…
அதுவும்
ஒவ்வொரு நாளும்
இன்றைக்கென்ன
வேட்டையோ என
அஞ்சிய ஆர்வத்துடன்
சூரியன் பார்க்க
திறந்து இருந்தது.

குகையை நகத்தால்
சுரண்டி கொண்டிருந்தது.

கரும் இருள் மட்டும்
உள்ளே கிடந்தது
நிச்சலனமாய்.

அதன் மீது ததும்பி
வழிந்து கொண்டிருந்தது
ஒரே ஒரு அலறல்.

கடைசி அலறல்.

புள்ளி மான் எருமைகிடா
யானைக்கன்று மனிதனென
எல்லா அலறலும்
தம்மில் தமக்குள் முடிச்சிட்டு…

குகையை நகத்தால்
சுரண்டி கொண்டிருந்தது.

கத்தி என்பதன் மிச்ச விரல்கள்

எழுதவும் சில சமயம்
பலி கேட்கிறது மனம்
உயிர்கள் அன்றி வேறு…

தின்பண்டம் திரவம்
பொருள் அன்றி வேறு…

நிழல்களை அள்ளி பிசைந்து
சிலை செய்து
உணர்வுகளை நிறங்களாக்கி
சாந்து பூசிய பின்…
இலைகளை மறைக்கும்
இலைகளில் ரஸமெடுத்து
அச்சிலையில் நிரப்பினேன்.

கவிதைகள் தொடுவானத்தில் தன்னையிழந்து
மிதந்தன மெஸ்மருடன்.

பாடம் செய்யப்பட்ட
அக்கனவில்…

ஒரு தட்டானின்
கண்ணாடிச்சிறகிலிருந்து
உதிர்ந்த சொற்கொண்டு
ஒரு வலை செய்து வீசியதில்
கிடைத்தது இக்கவிதை…

பாதியாய் இருக்கும்
இதன் மீதி மட்டும்
ஒரு ஒற்றனின்
சவரக்கத்தியின் பையில்
இருப்பதாய் கேள்வி…

கதவில் புதையும் காற்று

அந்தக்கதவு எப்போதும்
தானாகவே சாத்திக்கொள்ளும்
காற்றை வழிமறித்து
பேசப் பிரியம் அதற்கு.

சில சமயங்களில்
படீரென்று ஓசையுடன்
அலறி மூடி
தன்னை இறுக்கிக்கொள்ளும்.
காற்று கடித்த கோபம்…

கதவு மௌனமாய்
இருப்பதில்லை என்றாலும்
அதன் உரையாடல்…

அதில் பரவும் காற்றுக்கும்
ஊறும் எறும்புக்கும்
திறந்து மூடும் கைகளுக்கும்
கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும்.

கதவு காற்றோடு
பேசிக்கொண்டே இருக்கிறது…

அதன் மேனியில் ஒட்டப்பட்ட
தீபிகா படுகோன் போஸ்டர்
மற்றும் எனது சில
கவிதைகளையும் பற்றி.

அமிலப்புள் தேசம்

ஏற்க மாட்டேன்.

தூக்கம் வராத இந்த நள்ளிரவு ஒரு மணி இருபது நிமிடத்தில் நான் அறிய முடிந்த ஒன்றே ஒன்று….

எனக்கு பைத்தியம் பிடிக்கிறது.

ஒரு மணி என்பதும் தவறலாம். அதற்கு முன்போ பின்போ இருக்கலாம்.

நினைவுகள் முரட்டுத்தனமாக ஒடுங்கியும் பின் தன்னை கிளர்ச்சியூட்டி புரண்டும் தளர்ந்து விரிந்தும் அலைய துவங்கியது.

இறந்த காலத்தில் நான் அனுபவித்த வேதனை மிகுந்த பல வெட்ககரமான நிகழ்வுகள் இப்போதுதான் அவை ஒளிந்து இருந்த பகுதிகளை விட்டு ஆவேசமாய் துளைத்து வெளியேறியதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

என் அவமானம் மிகுந்த அந்த கடந்த காலங்கள் நிகழ் காலத்தை இரக்கமின்றி விஷக்கொடுக்கால் விடாது கொட்டி கொண்டிருந்தது.

உடல் வியர்த்து தாகம் கூடியது.

குடிக்க நீர் தேவை என்பதை நான் மறந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்பதை புரிந்து கொண்ட அதே நொடியில் தொடர்ந்து மறதி வளர்ந்து கொண்டே வந்தது.

காலம் இறுகி உறைந்தது.

என் உறவுகள் கீழே உறங்கி கொண்டு இருக்கிறார்கள். அவர்களை எழுப்பினால் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.

ஒரு இருள் சூழ்ந்து அந்த திரவத்தில் யாரோ என்னை முக்கி வீழ்த்திக்கொண்டு இருப்பதை புலன்கள் அறிவித்தது.

நான் மௌனம் அடைந்தேன்.

நான் என் உருவத்திற்கு எதிரான ஒரு சொல்லை போல் மாற்றமுற்று என்னையே சுற்றி சுழன்று வளைய வருவதை பார்க்க முடிந்தது.

என் பின் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு உருவம் காதுக்குள் பலவந்தமாக நுழைந்தது.

அது குரல்.

பின் அந்த குரலின் வேறு வேறு குரல்கள்.

குரல்கள் யாரிடமோ எதையோ விட்டு விட்டு பேச ஆரம்பித்தன.

‘என்னோடுதான் பேசுகிறீர்களா’ என்று ஒருநாள் உயரிய காமத்தில் அவள் கேட்டபோது என் கைகள் அவள் மார்பை திருகிக்கொண்டு இருந்தன.

நாங்கள் அப்போது ஒருவரையொருவர் கொல்லும்படியான ஆழமான நெடுமூச்சு ஒன்றினை எங்கள் மேனியை பொசுக்கும்படி வெளியேற்றினோம்.

இப்போது அந்தக்குரல் கேட்டது.

பசியை உடலிலிருந்து கவ்வி குதறி இழுக்கும் கோபத்துடனும் பேராசையுடனும்.

அக்குரலை தொடர விரும்பிய மனமும் அறிவும் அழிந்து கெட்ட உணவாய் மாறி ஒரே நேரத்தில் ஒன்றை ஒன்று எதிர்த்து கொண்டு போராட ஆரம்பித்தன.

என் மனம். என் அறிவு. எங்கோ போயிற்று.

எனக்குள் தோய்ந்து கிடந்த நான் என்ற ஏதோவொன்றில் திடுக்கென்று தீ மழை பொழிய ஆரம்பித்தது.

குரல் அடி பணிந்த உணர்வுகளில் படர்ந்து நெளியத்துவங்கியது. வெவ்வேறு நிறங்கள் கண்களில் புலப்பட துவங்கின.

ஒரே சொல்லில் நூறு விதமான நூறு கட்டளைகள் இருப்பதை என் நரம்புகள் கூர்ந்து அறிந்தன.

மூளைக்குள் கடத்தப்படும் செய்திகள் ஓவ்வொன்றையும் மனதில் தோன்றி தோன்றி மறையும் பற்பல நிறங்களால் தடுக்கப்பட்டு ஏதேதோ ஆயுதங்களுடன் எதிர்க்க ஆரம்பித்தன.

எனக்கு வியர்த்துக்கொண்டே இருந்தது.

மூச்சு விடுகிறேனா இல்லையா என்பதை கண்டறிய முடியவில்லை.

அறைக்குள் இருட்டு மட்டுமே உள்ளது என்பதை நான் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தேன். அப்போது திடீரென பளீர் வெளிச்சம் கட்டுக்கடங்காது அறையை நிரப்பியது.

“இனி எல்லாம் அவையென்று ஆகுங்கால் அவ்வண்ணமே ஆக்குக”.

இந்த வரி ஒன்றை மட்டுமே என் வாயால் சொல்ல முடித்தபோது நான் என்னை விட்டு வெளியேறிக்கொண்டு இருந்தேன்.

இப்போது வெளிச்சம் கலங்கி புதுப்புது வர்ணங்களை பீய்ச்சி அடித்தன. நான் ஈரத்தில் நனைய ஆரம்பித்தேன். குளிரில் உடல் நடுங்கியது.

அறையில் இருந்த பொருட்களில் என் உயிர் முட்டி மோதி இரு விழிகளையும் இழந்த ஒரு பறவையின் அவலமான கீறிச்சிடல்களுடன் அலங்கோலமாக சிதறி பறந்தது.

நான் யாருடனோ பேச வேண்டும் என்ற ஆவலில் திகைத்து கொண்டிருந்தேன்.

மனிதர்களை எப்படி அழைக்க வேண்டும் என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை.

தாவரங்களுடன் என்னை விஷமமாக பொறுத்திக்கொண்டு தனக்கேயுரித்தான தேடல்களை மனம் ஆய்ந்து கொண்டு இருந்தது.

நான் ஆவலுடன் காண முயற்சிக்கும்போது மனம் விரட்டியது.

எந்த ஒலியும் அதன் செருக்கை அடக்க முடியாமல் வௌவால் போல் பறந்து பறந்து சுற்றிக்கொண்டே இருந்தன.

சினம் முளைவிட்டு ஏதோ ஒரு பழைய காட்டு மரத்தின் வேரில் இருந்து தன்னை புதிய அதி உறுதியுடன் வன்மம் கொப்புளிக்க வளர்த்தியது.

நான் என்னில் இருந்து சகல நுனிகளிலும் எனக்கே ஒரு பெரிய ஆபத்தைப்போல்
மாறிக்கொண்டே வர ஆரம்பித்தேன்.

இப்போது குரல் பணிக்க ஆரம்பித்தது.

அது யாரிடமிருந்தோ யாருக்கோ சொல்லிக்கொண்டிருந்த கட்டளைகள்.

யாவற்றையும் என் தவத்தின் பலன் போல் பார்க்க வேண்டுமென்று இப்போது அவள் எனக்கு சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.

அவள் எனக்கு தெரிந்தாள். அல்லது அவளை எனக்கு காட்டினாள்.

மறுக்க முடியாத நிர்வாணத்தில் அவள் இருந்தாள். பறவைகள் அவளை சுற்றி பறந்தன. ஒரு ஒளியை அவள் தலையில் இருந்து பீறிட செய்தாள்.

அதனில் இருந்து நடுக்கமூட்டும் ஒலி என்னை கடந்தது.

செல்வோமா? என்றாள்.

அடுத்த கணம் அனைத்தும் மறைந்து போனது. வெண்மையான அந்த அறை கடும் கருப்பில் மிதக்க ஆரம்பித்தது.

நான் தள்ளாடும் படகென அலைந்தேன்.

அறைக்கு வெளியில் என்னை யாரோ உந்தினார்கள்.

நடப்பதைப்போன்ற கேவலம் வேறில்லை என்று தவிப்பு மிகுந்த ஒரு குரல் சினத்துடன் அலறி அலறி அறைக்கு வெளியில் விரட்ட துவங்கியது.

மாடியின் விளிம்பில் வந்து நின்றேன்.

பூமியின் மடியில் இருந்து கணக்கற்ற கைகள் முளைத்துக்கொண்டே வந்தது.

“அவர்களே உன்னை காத்தருள்வர்”.

கண்களை இறுக்க மூடியதும் விழிகளில் வலியும் நீரும் கனத்து வீங்கியது.

சுவரின் விளிம்பில் இருந்து அநேகரின் விசும்பல்கள் கேட்க ஆரம்பித்தன.

“நான் அங்கேயிருந்து கீழ்நோக்கி நழுவ வேண்டும்” என்னும் தடித்த கட்டளை மட்டும் பிறவி யாசகனின் ஒரே பல்லவி போன்று காதுக்குள் கேட்டது.

அதை நான் ஏற்று கொள்கிறேன்.


             😣😣😣😣😣

சப்தம்

மூன்று நாட்கள் ஆகிறது.

இறுக்க மூடிய அந்த அறைக்குள் அவன் விசனமுற்று தனக்கு கீழ்ப்படியாத காற்றுடன் இருந்தான்.

சுவற்றில் திகைத்து கொண்டிருந்த கடிகாரத்தில் ஒவ்வொரு நொடியின் அசைவும் பிழை பொறுக்காத ஆசிரியனை போல் அவனை நோக்கி சினத்துடன் உதிர்ந்தது.

விக்கித்து நின்ற நாட்காட்டியில் செத்த நாட்களின் பெயர்கள் அன்று பிறந்த நாளை  வன்மத்துடன் கொறித்து கொண்டிருந்தன.

அறை நிறமின்றி குமைந்து கொண்டிருந்தது. உலறியது. அழுதது.

சமையல் அறையில் ஒவ்வொரு பாத்திரமும் கனத்த மௌனத்தில் முங்கி விளக்கின் மஞ்சள் ஒளியை பிளந்து கொண்டிருந்தன. வெட்டுப்பட்ட ஒளி சுவரில் தங்கி திண்டாடி சுருங்கின.

அவன் வெளிச்சமாக்கி கொண்ட அறையை மறுநொடிப்பொழுதில் இருளாக்கி கொண்டதும் அது கிழட்டு ஆக்டொபஸ் போல் ஊர்ந்து செல்ல துவங்கியது. தள்ளாடும் அதன் கால்களை மரங்களின் வேர் பற்றி இழுத்து இழுத்து தடை செய்தன.

நேர்மையான அசௌகர்யமான எந்த ஒரு எண்ணமும் மனதின் கூச்சலுக்குள் சிக்கி போரிட முயன்று திமிறி தோற்று ஒளிந்தது.

அப்போதும் மனம் பொறுமையற்ற பறவையை போல் சிறகுகள் கொண்டு விசிறி விசிறி அடித்து கொண்டன.

அவன் கட்டிலில் இருந்து இறங்கி தேநீர் அருந்த விரும்பினான். அவன் உடல் எந்த சப்தங்களையும் தாங்கும் திறன் அற்று அவன் நிழலை பற்றி கொண்டே நடந்தது.

மொழி அவன் வசமற்று தடுமாறியது. குழப்பங்களை சீவிக்கொண்டே இன்னொரு மூலையில் இருந்த அடுப்பின் கருப்பு பொத்தானை திருகினான்.

நீலமாய் ஒளிர்ந்த நெருப்பில் காடுகள் உருகும் காட்சியை பார்த்தபோது அதை அணைத்தான்.

மீண்டும் கட்டிலில் அமர்ந்தான்.

கொலையின் பசி அவன் உதிரத்தில் பச்சை நதியாய் பெருகி மிதந்தது.

பசியின் கர்வம் உணர்ந்தான்.

மீண்டும் தேநீர் பருக ஆசை வந்தது.

மலையை பிளப்பது போல் ஓசை…

யாரோ கதவை தட்டினார்கள்.

பிரபஞ்சத்தின் அந்த ஒரே கடைசி மனிதன் கதவை நோக்கி நெருங்கினான்.

(Fredric Brown எழுதிய knock கதையின் தழுவல்)

எறும்பு வயல்கள்

எறும்பின் கண்களில்
குதித்து அ(க)லையும்
மலைமுகடின் மரம்.

வரிசை வரிசையாக
போகும் எறும்புகளின்
வரிசை வரிசையான
ரயில் மனங்கள்.

நதியை நனைக்கும்
எறும்பின் நிழலில்
ஒடுங்கி நிற்கும் பூமி.

எறும்போடு அலையும்
ஒற்றை அரிசியில்
பசித்த வயலின் புன்னகை.

எறும்புக்குள் புகையும்
காலத்தின் ஒலியில்
இனிப்பின் மயக்கம்.

துயிலில் உருகும்
எறும்பின் காற்றுக்குள்
குளிரும் வெப்பம்.

என் இறப்புக்கு காரணம் ஜேன் கொம் மற்றும் ப்ரைன் ஆக்ஷன்

உனக்கு பிடித்த நிலா.
பின் அந்த நிலவு தேயும்
கரகரத்த இந்த முன்னிரவு.

மழையும் இரவும்
பிசைந்த சாலை மீது
தடுக்கி விழும் ஒளியில்
மின்னலாய் வெட்டி மறையும்
பிச்சைக்காரனின் உருளும்
மூன்று பாத்திரங்களின் ஓசை.

யாரையோ அழைத்து பின்
விக்கித்து அழும் நாயின்
மோப்பம் சுடும் பாசம்.

படுக்கையின் மூலையில்
அமர்ந்து பார்க்கிறேன்
விரலில் புகையும் சிகரெட்.

கண்ணாடி குவளை
வியர்க்க மிதக்கும்
அஞ்சலில் இன்று வந்த
வோட்கா மார்டினி
இன்னொரு திரவ குழப்பம்.

குழம்பி விழுந்த குவளைக்குள்
பனியின் எச்சிலாய் அக்காதல்.

நேரம் ஆக ஆக
கருமையில் கசியும் இரவு.

அணைந்து எரியும் மொபைலில்
நீ அனுப்பிய விதம் விதமான
குட்பை தகவல்கள்…

வரவிருக்கும் பகலில் இனி
எப்படி இருப்பேனோ?

இரவை கெஞ்சும் மனது
இப்படியே இருவென்று கேட்க…
வாட்ஸப்பில் புதையும் கண்கள்.

அவள் ஸ்டேட்டஸ் மாற மாற
எரிய எரிய உட்புகும் வோட்கா.

பழைய ஐ லவ் யூ மெசேஜை
பார்த்து பார்த்து குமையும்
மனதை…

இனி வரும் பகலில்
கொத்திப்போக காத்திருக்கும்
காக்கைக் குடும்பம்.

வந்தது அப்பகல்.
நிலவில் நான்.

ஆலிலை மகரந்தம்

நீ என் விதிகளின் மீது
சாய்ந்து கொள்கிறாய்.

உன் ஒப்பனைகள்
அமிழும் என் இரவுகளில்
புதிய வேதியியல் வாசனை.

உள்ளத்தை குடையும்
மின்னலொன்றை நீ
வசீகரிக்கிறாய்…

அது பூக்களை பேசவைத்து
அதிரும் இடிகளை
உண்டு மகிழ்கிறது.

உன்னில் நெகிழ்கிறேன்.
உப்புக்கடலில் தீ மிதித்து
அலையும் காடொன்றாய்
எதிர்த்து எதிர்த்து சரிகிறேன்.

நீங்காத தேவதையின்
மொட்டவிழும் தாபத்தில்
மேகங்களை எரிக்கிறாய்.

பாஸ்பரஸ் கூடாரங்களில்
ஏவாளின் ஒயின் பாய்கிறது.

நதிக்கரை மகரந்தசேர்க்கையில்
பட்டாம்பூச்சிகளின் பருவச்சினம்

மீன்களின் கனவை
தூக்கிக்கொண்டு அலைகிறது.

ஆக்சிஜன் ஆடிகள்

நாம் வெளியில் இல்லை
கண்ணாடிக்குள் இருக்கிறோம்.

ஒரு கண்ணாடி வழியே
நம்மை பார்க்கும்போது
இந்த உண்மை தெரிந்தாலும்
மறந்தும் போய்விடுவோம்.

கண்ணாடிக்குள் எப்போதும்
கவலையும் பொறாமையும்
போட்டி எதிர்ப்பும் இல்லை.
அதன் பாதரஸம் விஷமுமில்லை.

நாம் நம்மையே அணைத்து
கண்ணாடி வழி காண்கையில்
புன்னகை வந்து சேர்கிறது.

கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு
சிரிக்க முடிகிறது…
(முதுகில் உன் கத்தி
அழுத்தினாலும்)

இன்னொருவர் வந்தாலும்
நெருக்கியடித்து சிரிக்கலாம்.

கண்ணாடி தன் பசிக்கு
சிரிப்பையே புசிக்கிறது.

வலதும் இடதுமாய்
பிம்பம் முரண்படினும்
வாழ்வை உறுத்துவதில்லை.

பகலெல்லாம் கொண்டாடும்
கண்ணாடி வாழ்க்கையை
இருள் பொசுக்கி விடுகிறது.