முகம்

அவர் இன்று மாலை வருவதாக மெசேஜ் அனுப்பி இருந்தார். அவர் வருவதை என் சித்தப்பா உறுதி செய்திருந்தார். சித்தப்பாதான் இந்த ஏற்பாடை முன்னின்று தீவிரமாக்கி வைத்தார்.

நகை விற்ற பணத்தில் கொஞ்சம் முதலீடு செய்ய வேண்டும். வருபவர் முதலீட்டு ஆலோசகர். வரட்டும். சித்தப்பா இந்த மாதிரி விஷயங்களில் கில்லாடி. முதலீட்டு துறையில் ஆர்வம் அதிகம். அனுபவமும்.

சாயந்திரம் அவர் வரலாண்டே…நாலு தபா பேசிட்டேன். நான் நிலக்கோட்டை வரைக்கும் போறேன். நீ அவர் காட்டற எடத்துல கையெழுத்து போட்டுடு. மீதி வேலையை அவர் முடிச்சுக்குவார். எல்லாத்துக்கும் செராக்ஸ் எடுத்து வச்சுக்க. புரியுதா?

சித்தப்பா வெற்றிலையை குதப்பியவாறு திண்ணையில் நழுவிக்கிடந்த செருப்புகளை கவனமாய் போட்டுக்கொண்டு வெளியேறினார்.


சித்தப்பா செல்வது நிலக்கோட்டை அல்ல. அது பக்கத்தில் ஒரு கிராமம். அதில் இருந்து சற்று எகிறி குதித்தால் இன்னொரு கிராமம். அந்த கிராமத்தின் பெயருக்கு முன்னால் கூட G என்ற இனிசியல் கூட இருக்கும்.

அங்கு ஏன் போகிறார் என்று அவரிடம் கேக்க மாட்டேன். சித்தியிடம் அதை விவரமாக கேட்டால் விக்கி விக்கி அழுவாள். என் அப்பா இந்த மாதிரி விஷயங்களை சித்தன் போக்காய் பார்ப்பார். நான் சிவன் போக்காய்.

சாயந்திரம் ஒரு மத்திய ஊரின் மத்திய வயதுள்ள மனிதன் மத்திய சிந்தனைகளுடன் என்ன செய்வானோ அதை செய்து கொண்டிருந்தேன்.

விட்டேத்தியாய் வாசல் படியில் அமர்ந்து இருந்தேன். எதிரில் இருந்த ரேஷன் கடைக்காரர்களும் தராசுக்கு முன்னால் விட்டேத்தியாய் இருந்தார்கள். வணிக கடைகள் நிறைந்த பகுதி. பெண்கள் ஆண்கள் வருவதும் போவதுமான சாலை.

பார்த்து கொண்டிருக்கும்போதே ஒரு ஹெல்மெட் நபர் பைக்கில் இருந்து இறங்கினார். சற்று தொப்பையான தேகம். முழுக்கை சட்டை ஒளிரியது.
காலையில் போட்டிருந்த செட்வெட் கடும்
அலைச்சலுக்கு பின் வியர்வையோடு வேதிவினையாகி பழைய மோர் வாடை ஹெல்மெட்டிடம் இருந்து வந்தது.

ஹெல்மெட்டின் வாய் பகுதியில் இருந்த சின்ன பிளவில் இருந்து என் பெயர் சொன்னதும் கை கூப்பி வீட்டுக்குள் அழைத்தேன்.

கை குலுக்கும் பழக்கம் அப்போதே என்னிடம் இல்லை. வலுக்கட்டாயமாக சிலர் அப்படி செய்யும்போது எரிச்சல் மூளும். ஹெல்மெட் செய்யவில்லை.

முன் ரேழியில் ஒரு கட்டிலில் அமர சொன்னேன். ஆசுவாசமாய் அவர் ஹெல்மெட் கழற்றியதும் சற்று அல்ல முழுக்க அதிர்ந்தேன்.

அவர் முகம் அப்படியே என் முகம் போல் இருந்தது. அதே முகம். அதே மீசை வெட்டு.
அதே மூன்று நாள் தாடி. அதே. அதே.

என் வாய் சற்று பிளந்து இருந்தது. என்னை விட சற்று தாட்டியான உடல். ஆனால் முகம் மட்டும் அப்படியே அசல்.

தன்னிடம் இருந்த பிஸ்னெஸ் பேக்கில் இருந்து நிறைய காகிதமும் புத்தகமும் வெளியே எடுத்தார்.

நான் அவர் பற்றி அறிய ஆவல் கொண்டேன். அறிந்தும் ஆக வேண்டும்.

சார்… உங்க பேரு…

காதில் விழாதது போல் சிரித்தான். தம்பியின் தோற்றம் அல்ல அவர் ஆகவே சிரித்தார்.

உங்கள் சித்தப்பா சொல்லியிருப்பார் அல்லவா…

ஆம்… அசடு வழிந்து முடித்தேன்.

சித்தப்பா இவரின் இந்த முகத்தை பற்றி ஒன்றும் சொல்லவில்லை. ஏன் சொல்லவில்லை. இருந்தும் அவர் ஏன் நிலக்கோட்டை அவசரமாக போக வேண்டும்?
இப்படி ஒரு முகம் அவருக்கு வியப்பை மலைப்பை கொடுக்கவில்லையா அல்லது வேறு எதுவும் இருக்க கூடுமா?

வண்ண வண்ண காகிதங்கள் சர சர வென உருவி கூடவே வழுக்கும் புத்தகங்கள் சேர்த்து கையில் கொடுத்தார்.

இப்போ மியூட்சுவல் பண்ட் ஷேர்ல கொஞ்சம் போடுவோம். அப்பறம் எல்ளை சி. கொஞ்சம் ரெக்கரிங் எப்ஃடி டெபாசிட்ல போட்டுடலாம்.

நாமினி மிசஸ் பேர்ல போட்டுடுவோம். குழந்தைங்க பேர் கூட சேர்த்துருவோம்

சரிங்க சார்…

சைன் பண்ணுணங்க…அவங்க கிட்டையும் சைன் வாங்கித்தாங்க. பிள்ளைகள் மைனர் ஏஜ்ஜா…

எப்படி இந்த முகம் என்னை போலவே இருக்கிறது? அல்லது அந்த முகம் போல் நான் இருக்கிறேன். இதை நேரடியாக கேட்பது அத்தனை நாகரீகமான விஷயமும் அல்ல. எதைக்கேட்டாலும் சித்தப்பா என்று சொல்வதை பார்த்தால் கொஞ்சம் சந்தேகம் வந்தது.

மடக்கி கேட்க வேண்டும்.

மெதுவாக அவரிடம் கேட்டேன். ஏன் சார்…என் சித்தப்பாவை ரொம்ப நாளா தெரியுமா உங்களுக்கு? எத்தனை வக்கிரம் எனக்கு.

நோ. இப்போ ரீசெண்ட் ஆ பார்த்தேன். கார்வி ஆபிஸில்… அப்போ உங்க அட்ரஸ் கொடுத்தார். அப்படியே அங்கே ஒரு சைன் பண்ணிடுங்க.

தன் காரியத்தில் கண்ணாக இருந்தார். எல்லா ஒப்பமும் போட்டபின் அத்தாட்சிகள் பெற்றுக்கொண்டு பிசினஸ் பேக்கில் வண்ணகாகிதங்கள் சரசரவென வந்த வேகத்தில் உள்ளே புகுந்தன.

ஒரு காஃபி சாப்பிடுங்க…

இல்ல சார் இன்னும் ரெண்டு கிளைன்ட் பாக்கணும். அடுத்த தடவை…அப்போது ஒரு புன்னகை. அதுவும் என்னை போல்.

எழுந்தபோது நான் உடைந்து போனேன்.
என் முகத்தில் யாரோ ஒருவர். என் மனைவி கூட இது பற்றி ஒன்றும் கேட்காது தலை குனிந்து உள்ளே போய் விட்டாள்.

ஒருவேளை உலகத்தில் இருக்கும் அந்த ஏழு பேரில் ஒருவரா? இதை முகத்தில் அறைந்தாற் போன்றும் கேட்க முடியாதே…

இன்னும் பத்து நாளில் டிமேட் அக்கோண்ட்
ஓபன் ஆகிடும். அப்போ கால் பண்ணுங்க.
இன்வெஸ்ட் பண்ணிடலாம். நான் கிளம்பறேன் சார். ஹெல்மெட் பூட்டிக்கொண்டார்.

இனி தாமதம் செய்வதற்கு இல்லை.
அவரோடு படி இறங்கியபடி மெள்ள கேட்டேன்.

ஏன் சார்…நம்ம ரெண்டு பேர் முகமும் கிட்டத்தட்ட ஒரே அச்சா அப்படியே இருக்கு நீங்கள் கவனித்தீர்களா? அல்லது நான் கேட்பது தவறென்றால் மன்னியுங்கள்.

ஹெல்மெட்டின் உள்ளே உதடுகள் மெல்ல அசைந்தது. என்னவோ சொன்னார்.
ஹாரன் ஒலிகளில் தெளிவு இல்லை.
பைக்கை முடுக்க நான் ஒதுங்கினேன்.

அடுத்த முறை கேட்டே ஆக வேண்டும்.
செல்வதை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். என்ன ஒரு விந்தை இது.

வேகமெடுத்த அந்த பைக் இப்போது தெரு முனையில் திரும்பும்போது வெகு வேகமாய் திரும்பிய லாரியின் கீழே கூழாய் மாறியது.