103. இலியிச்

கருணையற்ற எதிர்ப்புக்கு மத்தியில் மனிதன் கடவுளை கண்டறிந்து கொண்டான். அவனுக்கு அளிக்கப்பட்ட வாய்ப்பு தானும் கடவுளாக மாற முடியும் என்பதுதான்.

அவன் கடவுளின் முன்பு சுருண்டு தளர்ந்து தன்னை விடுவித்து கொண்டான். பின் அவன் என்பது மாறுதல் கொண்டு நான் என்ற அடுத்த நிலையை அடைந்தது.

நான் என் ஜாதி மதம் இனம் குழு குலக்குறிகள் நாடு மொழி சார்ந்த அனைத்து மமதை அகங்காரத்துடன் முன் எழுந்த போது அதை எதிர்த்தவனிடம் அதே அகங்கார மமதைகள் கொதித்து கிளம்பி வந்தன.

இந்த இரு “நான்கள்”  மட்டுமே கடவுளுக்கும் அப்பாற்பட்டு இருக்கும் பிரச்சனைகளின் வீச்சு.

அனைத்து அளவுகோல்களில் இருந்தும் அவன் தவறிக்கொண்டே இருக்கிறான்.

நான் கொள்ளும் பயணத்தின் திசைகள் எப்போதும் அடுப்பிலோ யோனியிலோ முடிந்து குளிரை வெம்மையை தேர்ந்த அளவில் சம்பாதித்து விடுகின்றன.

உலகம் அளவற்ற நடிப்பால் கரைந்து உருகுகிறது. அது எப்போதும் மனிதர்களை நம்பி இயங்குவதில்லை.

சந்தர்ப்பம் கோடரி போல் நிற்கிறது.

102. இலியிச்

காலங்கள் மிக நீளமாக இருப்பதால் அவை உறுதியான துல்லியத்துடன் இருக்க முடிவதில்லை.

அதன் பெர்பெக்க்ஷனிஸம்
சரிவில் சிதறி ஓடும் பாறைகள் போன்று
எல்லா உருவங்களையும் குலைத்து கொண்டே இருக்கின்றன.

மனம் அங்கிருந்து பிறக்கிறது. மனிதன் அதை தொடர்கிறான். அவன் அவனை கண்டறிவதும் அவனோடு இணங்கி செல்வதிலும் எல்லா சிக்கல்களையும் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் அவற்றில் இருந்து விடுபெறவோ நீங்கவோ முயற்சிக்கும்போது மீண்டும் சமூகத்தை மட்டுமே நம்ப வேண்டி வருகிறது.

நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சங்கரன் என்னிடம் கேட்டபோது அவனுக்கு என்ன சொல்ல வேண்டுமென்று தெரியவில்லை.

நீ என்ன செய்து முடித்திருக்கிறாய் என்று கேட்டேன்.

அவன் பிறந்து வளர்ந்து கற்று பணியாற்றுவதை விடவும் புதிதாக ஒன்றையும் சொல்ல தெரியவில்லை.

மனிதன் மனிதனுக்குள் அடங்கி போகும்போது அதில் என்ன புதிதாக இருக்க முடியும்?

நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருப்பதை சற்று நேரம் நிறுத்தி கொண்டோம்.

வெயில் காலம் அதி தீவிரமாக உணர்ச்சி பெருக்குடன் நம்மை நோக்கி வருகிறது. நாம் வளைந்து இருக்கும் நியாயங்களின் சிக்கல்களுக்கு இடையில் இன்னும் நேர்மையாக வாழ்வதற்கு முயற்சி செய்ய வேண்டும் என்று சங்கரன் கேட்டு கொண்டான்.

அவன் தீர்க்கமாக நம்புகிறான். அது உடல் அளவில் அவனை நிம்மதியாக இருக்க உதவுகிறது.

நான், அவனைப்போல்தான் நானும் இருக்கிறேனா என்று கேட்டு கொண்டேன். ஒருவேளை அது உண்மை என்றால் பல கோடி மனிதர்களில் எனது செல்வாக்கும் சின்னஞ்சிறிய அளவில் இயங்கி கொண்டிருக்கும்.

இந்த ஒரு நம்பிக்கை மட்டுமே சங்கரனுக்கு போதும். அவன் சார்ந்திருக்கும் கூட்டத்துக்கும் போதும்.

101. இலியிச்

நான் சாலையில் இறங்கி நடக்கும் போதெல்லாம் என்னை ஒரு அந்நிய உணர்வு பற்றி விடுகிறது.

கடைகள். வாகனங்கள்.

சாலையில் செல்லும்போது ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் இருக்கும் விலை மதிப்பும் சந்தை மதிப்பும் அதிர்ச்சி தருகிறது.

ஒரு மனிதனுக்கு இத்தனை தேவைகளா இருக்க முடியும்? எந்த ஆசையும் இன்றி மிகுந்த சலிப்போடு அவன் வாங்க வேண்டிய பொருட்களும் அதற்கான நிர்பந்தங்களும் இதே வாழும் சூழல் அவனுக்கு உருவாக்கிக்கொண்டே இருக்கின்றன.

இரண்டு சட்டை பழைய செருப்பு வாரத்துக்கு ஒருமுறை தோய்த்த லுங்கியோடு சிரைக்காத முகத்துடன் எத்தனையோ வருடம் நூலகத்தில் இருந்த நாட்கள் நினைவுக்கு இதமான ஒன்று.

இன்று மனித தேவைகள் பெரும் பசியோடு மாறிவிட்டது. விளம்பரம் ஒவ்வொரு மனிதனையும் தூக்கி சென்று விடுகிறது. அவன் அவனுக்கே கொடுமை செய்து கொள்கிறான்.

மனிதன் விலங்குகளுக்கு அரசனாக இருக்கிறான். ஆனால் அவன் எந்த குற்ற உணர்ச்சியும் இன்றி -யாருக்காகவோ- அவன் அவனுக்கே அடிமையாக இருக்கிறான்.

வாழ்க்கையில் வெற்றி பெறுகிறோம் என்று மனதளவில் தோற்று கொண்டே இருக்கும் அவன் அணிந்த உடைகள் ஒரே நாளில் நாற துவங்கி விடுகிறது.

ஒவ்வொரு மனிதனும் தனக்காக வேண்டி தன்னையே அதி தீவிரமாக முடுக்கி விடுவதும் இயங்க செய்வதும் இல்லை.

அவன் தலையில் கல்வி என்ற திரியை பற்ற வைத்து விடுகிறார்கள். வெடித்து கொண்டே இருக்கிறான்… பிறருக்காக.

100. இலியிச்

ஆன்மீகமும் நாத்திகமும் எனக்குள் இருந்துதான் எழும்புகின்றன. நான் ஆன்மீகத்தால் என்னை சமூகமாக நிலைநிறுத்தி கொள்ளும்போது நாத்திகத்தால்  என்னை வேரற்று சாய்த்தும் கொள்கிறேன்.

ஆன்மீகம் அதற்குரிய ஒழுங்குகளை வரிசைப்படுத்தி என்னை தயாரிக்கும் போது அதன் பின் விளைவு அரசியலில் நாத்திகம் தளிர் விடுகிறது.

மனிதனுக்கு அப்பாற்பட்ட வெறுமையை நான் என் சுய வெறுமையாக மாற்றி கொள்ள தயங்கும்போது ஆன்மீகம் சர்வ வல்லமையுடன் என் மீது  அடர்ந்து பற்றுகிறது.

இறைவனின் பொறுப்புகள் எல்லாம் எனக்கு இடைப்பட்ட கட்டளைகளாக உரு எடுக்கின்றன.

நாத்திகத்தின் கலகம் சின்ன மனதின் சின்னச்சின்ன பூசல்கள் போல் இருக்க முடியாது பரிணாம தத்துவத்தின் பின்னே செயலூக்கத்துடன் விரையும்போது நான் அரசியல் கூடுகளில் மாட்டி கொள்கிறேன்.

என் நோக்கம் விடுதலை.

விடுதலை மட்டுமே எனும்போது அது நிராகரிக்கும் சகலமும், சக மனிதனிடம் நான் கொண்டிருக்கும் மனிதாபிமான துறவையும், வெளிச்சத்தில் சிறைபட்டு நிற்கும் நிழல்களையும் காட்டி விடுகிறது.

ஆன்மீகம் மௌனமாய் என்னை தொல்லை செய்யும்போது அதையே நாத்திகம் ஆராவாரமிடும் செயலாய்  மாற்றிவிட்டு துருத்தி நிற்கிறது.

மனிதப்பண்ணையில் நான் ஒடுங்கி நிற்கும் காலத்தில் என் பேராசைகள் என்னை உலுக்குகின்றன.

காடுகளை புரட்டி தள்ளும் புயலாய் தளும்பி நிற்கும் மனம் அடுத்த மனிதனை பார்க்கும் கணத்திலேயே எனக்கு அவன் சுயமற்று செய்து கொண்டிருக்கும் எல்லா செயல்களிலும் முகச்சுளிப்பை உண்டு பண்ணுகிறது.

உபாஸனைகள் தொழுகைகள் தோத்திர வழிபாடுகளில் என்னை தன் உணர்வற்று மறக்கும்போதும்…
தீராத துன்பத்தை உண்டாக்கும் சக மனிதனே கடவுளின் ஆதாரமாகவும் ஜீவனாகவும் இருக்கிறான் என்று இறுதியில் புரியும்போது கடவுள் தன் அவலமான முடிவுகளை எண்ணி எண்ணி வருந்துவது தெரிகிறது.

ஆன்மீகம் நாத்திகத்தால் ஜொலிப்பது போலவே நாத்திகம் ஆன்மீகத்தால் மின்னி ஒளிர்கிறது.

மனிதனின் உடலை துளைக்கும் சவுக்கு எப்போதும் சக மனிதனிடமே இருக்கிறது. கடவுள் மட்டும் எல்லா வாதைகளிலும் பொருக்காடி நின்றிருக்கிறார்.

99. இலியிச்

மாலையில் நான் கோபாலை பார்க்க போனேன். மிக தீவிரமான மனநோயில் இருந்து முற்றிலும் விடுபட்டு இப்போது அதற்கு அடுத்தகட்ட சிகிச்சையில் இருக்கிறான். சிசிரோவின் தேடல் சிந்தனையில் அதிகம் பாதிப்பை அவன் அடைந்திருந்தான்.

என்ன செய்கிறாய் என்று உரக்க கேட்டபடி பொய்யான உற்சாகத்துடன் அறைக்குள் நுழைந்தேன்.

தனிமைதான் வேறு என்ன என்றான்.

எது தனிமை என்பது எனக்கு புரியவில்லை. தனியே அமர்ந்து இருப்பதா? செயலாற்றுவதா? தியானம் செய்வதா? வழிபாடுகள் நிகழ்த்துவதா?

அவன் கட்டில் அருகே இருந்த ஜன்னலை பிடித்தபடி சாலையில் வருவோர் போவோரை பார்த்து கொண்டிருந்தான்.

வருவோரும் போவோரும் இவனுக்குள் நிரம்பி இவன் தனிமையை அவர்கள் மறுத்து கொண்டிருந்தனர்.

ஒருவனுக்கு, தனக்குள் இருக்கும் தனிமை என்பது எந்த கூட்டத்திலும் தன் இருப்பை ஒருவனுக்கு உணர்த்தி கொண்டே இருக்கும். உடலுறவில் கூட அதற்கு நிம்மதி இருப்பது இல்லை. அது மரணத்தின் சிசு.

மனதின் பசிக்கு சமூக ஓலங்களை போல் விருந்து வேறொன்றில்லை.
அது இருக்கும் இடத்திலிருந்து கடந்து போகும் வழி தெரியாது உரிய துணை கொண்டு உருமாறி இருக்கவே பிரியம் கொள்கிறது.

அடையாளங்கள் மீது வழிய வழிய அன்பை அபிஷேகிக்கும் மனம் அதை இருப்பென்றும் உறவென்றும் பாதுகாப்பென்றும் தனக்குள் விடாது நினைவுறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது.

அவன் அவனிடம்தான் இருக்கிறான். நான் என்னிடம் மட்டுமே இருக்கிறேன்.

கோபால் ஒரு நியாயத்தின் மீது தன் பரிதவிப்பை உருவாக்குகிறான். அவன் விரும்புவது என்பது அவனுக்கு உரியது அல்ல. மனுக்குலத்துக்கு உரியது. அதனால் மட்டுமே அவன் சங்கடங்கள் பெருகி வளர்கின்றன.

வேறு பலருக்கும் தன் சுயதேவையில் இருக்கும் அதிர்வு கலந்த ஏக்கம் கோபாலுக்கு மட்டும் பொருந்தி போகாது.

அவன் தனிமை என்பது கூடாரத்தில் இறுகி நிற்கும் குமைந்த இருட்டல்ல.

அவ்வளவுதான் எனக்கும் புரிகிறது.

98. இலியிச்

சந்திரசேகர் வந்தபோது வீட்டின் பின்புறம் தோய்த்து கொண்டிருந்தேன்.

உண்மைக்கும் உண்மை போன்றவற்றுக்கும் இடையில் மட்டுமே சத்தியம் என்ற சொல் மட்டுமே பற்பல கற்பனை வாதைகளை உண்டாக்கி விடுகிறது என்றான்.

இந்த வாதைகளை நான் உணர்ந்தவனே. இறைவனின் பரிவுக்கும் இறைவனின் திருவிளையாடல்களுக்கும் இடையில் சங்கோஜமின்றி இந்த சொல் நிற்கும்.

ஏசுவின் இறுதி நேர வாதையில் இந்த சத்தியம் தன்னில் துவண்டு நிற்கும். கல்வாரியில் ஒளி வீசிய அந்த தத்துவம் ஜீஸஸ் பரவிய நாடுகளின் போர் தந்திரத்தில் குலைவு அடைந்ததையும் நினைக்காது இருக்க முடியாது.

கடவுளுக்கு உரிய அறத்தை முன்னிறுத்தி கடவுளையே துன்புறுத்திய வரலாறுகள் எத்தனை முறை அழிக்கப்பட்டு திருத்தப்பட்டு அலங்கரித்தாலும் மனிதன் எப்போதும்
துக்கத்தின் முன்பாக நசிந்துதான் போகிறான்.

அவனால் மட்டுமே அவனுக்குரிய ஆறுதலை பெற்றுக்கொள்ள இதமான கற்பனைகளை ஆஹுதியாக்கி கொடுத்துக்கொள்ள முடியும்.

காலம் எதையும் திருத்துவதில்லை. மனம் திருந்தி கொள்கிறது. இந்த அவகாசத்தில் உடைந்த மனம் என்பது உடைந்ததுதான்.

சந்திரசேகர் தாந்தேயிசத்தில் ஈடுபாடு கொண்டவன். அவனில் சிதறும் ஒளிகளுக்கு இப்போது எந்த மதிப்பும் இல்லாது போய் விட்டது.
அவன் தனக்குரிய அதே உலகத்தின் பாழடைந்த மூலைக்குள் இன்னும் விட்டுப்போன ரகசியங்கள் இருக்கிறதா என்பதை தேடி கொண்டிருக்கிறான் என தெரியும்.

அங்கு மட்டுமல்ல எங்கும் எதுவும் இல்லை. ஒளித்து வைக்கப்பட்ட ஒன்றின் விலைமதிப்பு என்பது மனங்களில் நிலவும் மதிப்பு மட்டுமே.

விலங்குகளோ பிணங்களுடன் தீவிரமாக அல்லது மும்முரமாக போராடுவதில்லை.

நான் தோய்த்து கொண்டிருக்கிறேன்.

97. இலியிச்

வேதமுத்து எழுதிய கடிதத்தை நாசரேத் சவரியாருக்கும் பூந்தோட்டம் சுலைமானுக்கும் அனுப்பி வைத்தேன். அதில் சவேரியார் எனக்கு பதில் கடிதம் போட்டதில் சில பகுதிகள் மட்டும் இங்கு…

மனிதனின் அறிவு என்பது அவனை பயமுறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. அவனை ஏங்க வைக்கிறது. செய்திகளின் ஊடாக அவனை வெறும் தகவல்களை போல் மாற்றி வைத்து அவமதிக்கிறது.

கல்வி ஒரு சூழ்ச்சியான ஏற்பாடு. அறிவியல் வணிகம் தவிர்த்த வேறு பார்வைகள் அதற்கு இல்லை. கல்வியால் புலர்ந்த சமூகம் ஒரு ஒட்டுண்ணி வாழ்க்கையை தவிர வேறொன்றையும் கண்டறிய முடியாது தவிக்கிறது.

கல்வியை கொண்டு கல்வியால் போராடும் போட்டிகளில் மனிதனின் முனைப்பு ஒரு இரக்கமற்ற மிருகத்தை போல் இருப்பதை மட்டுமே என்னால் பார்க்க முடிகிறது.

யாரோ எங்கோ செய்யும் சொற்ப சமூக சேவைகள் இன்று வியந்து பார்க்கும் நிலையை அடைந்து விட்டன. தனது
அறிவில் சொறி பிடித்த மனிதன் இவற்றையெல்லாம் கடமைகளாக பிறருக்கு பயிற்றுவிக்கிறான். உண்மையில் பணம் என்பதே அறிவின் வித்து.

கௌரவங்கள், பெருமைகள், புகழ் இந்த அனைத்தும் மனிதர்கள் மனிதர்களுக்கு கொடுத்து கொண்டிருக்கும் காரியம்.
இயற்கை தங்களை பாராட்டி கொண்டிருக்காது வாழ்ந்து அழிவதில் மட்டுமே பூரணம் கொள்கின்றன.

மனிதனின் பசி அறிவால் விலையாக மாற்றப்பட்டு விட்டன.

நாம் குழப்பத்திற்கும் அச்சத்திற்கும் இடையில் மர்மமான ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்வதை அறிவு நாகரீகம் என்று அறிவுறுத்தி கொண்டே இருக்கிறது.

உண்மையில் வெட்கம் மானம் எதுவுமற்றவர்கள் நாம்தான். இல்லையெனில் ஆடைகள் என்பது இத்தனை அலங்காரமாகவும் விலைகளோடும் இருப்பதை அங்கீகரிக்க முடியுமா?

வேதமுத்துவுக்கு என் ஆசிகள்.

96. இலியிச்

வேதமுத்து எனக்கு அனுப்பிய ஒரு கடிதத்தில் இருந்து எடுத்த சில வரிகளே இவைகள்…

நன்மை குறித்து பேசுவதும் சிந்திப்பதும் உண்மையில் தீமையை அறியவும் அதை பரப்பவும் செயலாக்கவுமே.

திட்டமிட்ட கொலைகள் மூலமாகவே இயற்கையை முழு அளவில் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

ஒழுக்கம் வாழ்க்கையில் அன்றாடம் நிலவும் கற்பனையான பாதுகாப்பு. அனைத்து நிலைகளிலும் பாலியல் மட்டுமே மிக முக்கியமான இடத்தை பெற்று கொண்டிருப்பது மட்டுமில்லாது அதை இயக்கி கொண்டும் இருக்கிறது.

ஒரு துறவிதான் அல்லது துறவியால் மட்டுமே கடவுளை மிக எளிதில் அவமதிக்க முடிகிறது. விலங்குகள் என்பது கற்பனையில் கூட துறவறம் மேற்கொள்வது இல்லை.

மனிதன் தன்னுள் சிறுகச்சிறுக கற்பனைகளை வளர்த்து கொண்டே போவதால் மட்டுமே அவன் தன்னை சின்னாபின்னம் செய்து கொள்ள முடிகிறது. இந்த கற்பனைகள் அனைத்தும் அவன் சார்ந்த சமூகம் மீது அவன் காண விரும்பும் நல்லுறவின் அடையாளங்களில் ஒன்று.

மனிதனுக்கு உரிய தத்துவம் என்று எதுவும் இல்லை. அவன் இரவு பகல் போலவே ஒரு பருவம் மட்டுமே. அவன் அவனை தவிர வேறு யாரையும் நம்ப முடியாமல் இருக்கும்போது எந்த முன் அறிவிப்பும் எச்சரிக்கையும் இன்றி தன்னையே உணர்ந்து அடைகிறான்.

ஒருவனின் சிறிய பொருள் வீழ்ச்சி அவமானங்கள் இழப்புகள் மறுக்கப்பட்ட வாய்ப்புகள் தாக்குதல்கள் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட ஒன்று அல்ல. அவன் அதற்காக ஏங்கி துடிக்க ஆரம்பிக்கும் நேரமே அவனுள் ஜனநாயம் என்ற கட்டமைப்பு வலுவாக உருவாகிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை
காட்டுகிறது. அதற்கு அவன் ஒருபோதும் வெட்கம் கொள்வது இல்லை.

மனிதன் பயிற்றுவிக்கப்படுகிறோம் என்பதை உணர்ந்து கொள்ள ஆரம்பிக்கும்போது மதத்தை எதிர்க்கிறான். அவன் உண்மையான சுதந்திரத்தை வரவேற்க அப்போதுதான் தகுதி கொள்ளவும் துவங்குகிறான்.

காலங்கள் மீது எந்த அக்கறையும் இன்றி அதை உதாசீனம் செய்யும் ஒரு நண்பனை போல் எனக்கு பிரியம் மிக்கவர் எவரும் இல்லை என்பேன்.

ஒரு எழுத்தாளன் என்பவன் தான் யூகித்த கண்டறிந்த அனைத்து முட்டாள்தனங்களையும் குற்றங்களையும் சாதுர்யமாக பரப்பி விடுகிறான். அவன் அதை பிறர் பின்தொடரும்போது மிகுந்த நிம்மதியும் ஆசுவாசத்தையும் கொள்கிறான். குப்பையில் காளான் பூக்கும்போது அவன் உருவாக்கும் நிம்மதியை யாராலும் சீர்குலைக்க முடியாது.

அரவமற்ற முட்டுச்சந்தில் சீர்குலைந்து நின்றிருக்கும் ஒரு சிந்தனாவாதியின் கற்பனையில் இருந்து மட்டுமே அரசியல் சிந்தனைகள் மலர்கின்றன.

அவன் எதிரி கடவுளாக இருக்கிறான். கடவுள் நிந்தனை கடவுள் பெயரால் நிந்தனை என்பது பச்சிளம் குழந்தையின் அரற்றல். அதை கண்டு கொள்ளாமல் விட்டு விடலாம்.

மேம்போக்கான சிற்சில உதிரி சிந்தனாவாதிகளும் குழப்பமான தத்துவங்களை உதிர்த்து கொண்டிருப்பவர்கள் ஒரு சிலர் மட்டுமே ரஷ்யாவால் இந்தியாவை அலம்பி விட முடியும் என்று கூறுகிறார்கள்.

ஒரு சிறுவன் ஹிம்ஸையின்றி சுவரின் மீது மூத்திரமடித்து நனைத்து கொண்டிருப்பதை நாம் புரட்சி என்றால் பெரியாரும் ஸ்டாலினும் சதாம் ஹுசேனும் புரட்சியாளர்கள்தான்.

95. இலியிச்

எந்த தீர்மானமும் இல்லாமல் அலைந்த அலைச்சலை நான் முடித்து கொண்டு வீட்டுக்கு வரும்போது நடுநிசி.

தரையில் ஆங்காங்கே புத்தகங்கள் சிதறி கிடந்தன. சில காசுகளும் ரூபாய் தாள்களும் கிடந்தன. இவற்றை நேர் செய்துவிட்டு செல்லவும் நேரமின்றி மனமின்றிதான் வெளியேறினேன்.

சௌந்தரபாண்டியன் தன் ஒரு குயர் நோட்டோடு வந்த மதியத்துக்கு பின்தான் இத்தனை அலங்கோலமும் நிகழ்ந்தது.

அவனுக்கு எப்படி புரியவைப்பது என்பது எனக்கு தெரியவில்லை. என் மீதான அன்பின் மிகுதியில் அவன் எழுதி வைத்தது எல்லாம் சட்டென்று நீட்டி விடுகிறான்.

இதை படியேன் என்பது கூட தாங்கி கொள்ள முடியும் என்னால்…

கண் பார்ப்பதை மூளை உதாசீனம் செய்து விடும். இங்கிதமான நடிப்பு கூடும். எழுதியதற்கு ஒரு பதில் கருத்து உடனே வேண்டும் என்னும்போதுதான் சிக்கல் உருவாகிறது. நட்பு முறிகிறது.

அவன் உடம்பெங்கும் கனவுகள் தீப்பொறியாக சிலிர்த்து வெடிக்கிறது.
கண்களும் மனதும் அரை மயக்கத்தில் இருக்கின்றன. காதலும் ஊடலுமே சமூகம் என்னும் அவன் மனமோ கடவுளை நிராகரிப்பது என்பதை பற்றி நினைக்கவே அஞ்சுகிறது.

இந்த உலகை ஆட்டிப்படைக்கும் உயர்ந்த எதிர் சிந்தனை கொண்ட ஒருவனுக்கு மனம் மட்டும் விலங்கால் பிணைக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

ஏசுவின் வருகைக்கு முன்பான தத்துவ அறிஞர்கள் பற்றிய சிறுகுறிப்பு புத்தகம் ஒன்றை வாசிக்க கொடுத்தேன்.

அவனோ எதிர்வீட்டு மாசிலாமணியின் முலைகளை நினைத்துக்கொண்டே தனது வாழ்க்கையை கரைத்து கொண்டிருந்தான். அவள் வீட்டுக்கு வரும் கந்துவட்டிக்காரன் சமூக எதிரியாகவும் பூக்காரி சமூக விளிம்பு நிலை உழைப்பாளியாகவும் கேபிள் டீவிக்காரன் கலைகளின் தெய்வமாகவும் உருவகித்து மாசிலாமணியின் அகம் புறமாய் உருகி எழுதிய கதைகளும் கவிதைகளும்….

சௌந்தரம்… இதை படிக்க எனக்கு தெம்பும் தைரியமும் இல்லை என்பதை பலமுறை சொல்லியும் அவன் அதை நம்ப மறுத்து புன்சிரிப்பில் உறைந்து நிற்கிறான்.

தத்துவம் அவன் மற்றும் அவன் சார்ந்த அந்த கூட்டத்தின் மனக்கோணல்களை எப்போதும் பாதித்தது இல்லை.

அது தன்னையே பாதித்து தன்னுள் சிதைந்து தன்னுள் ஆஹ்ருதி பெருக்கி ஜீவனாய் சுடர் விடும் குளிர்ந்த நெருப்பும் சுடும் பனியுமான தேடல்.

அவன் கொடுத்த நோட்டை வாங்கி விட்டத்தில் விட்டெறிந்த போது அத்தனை நிம்மதியாக உணர முடிந்தது. தலையை குனிந்து வெளியேறினான்.

நான் வீட்டை விடுத்து கால் போன போக்கில் சென்று வந்த பேருந்தில்
ஏறிக்கொண்டேன்.

அலைந்து திரிந்து வந்தபோது மனம் நிம்மதியாக இருந்தது. சௌந்திரம் இனி வர மாட்டான் என்பதே நிம்மதியாக இருந்தது.

லூக்ரிடிஸ் எழுதிய புத்தகம் ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு அந்த நள்ளிரவை பகலாக்கி கொள்ள ஆரம்பித்தேன்.

94. இலியிச்

நம்பிக்கையுடன் இருக்கும் ஒருவன்  முயன்றால் ஒருவேளை எதையும் பெற முடியும். ஆனால் அவன் அதையே ஒருநாளும் அடைய முடியாது. பெறுதல் என்பது அடைதல் அல்ல.

சபரி இப்படி சொல்லிவிட்டுத்தான் சென்னைக்கு சென்றான். அவன் குடும்பம் அவன் மக்கள் அவன் தொழில் என்று ஆனதும் அவனுக்கென்று ஒரு கனத்த வளையம் தயாராக இருந்தது.

அவனை சந்திக்க சென்னை சென்று இருந்தேன். இருவரும் மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் அமர்ந்து பேசி கொண்டிருந்தோம். பின்  பெரிய அமைதிக்கு இடையில் நேரம் கழிந்தது.

முற்றாக ஒன்றும் பேசவில்லை. சந்திக்கும் உள்ளூர்க்காரனோடு எந்த பேச்சும் இன்றி அமர்ந்திருப்பதும் ஒரு விதத்தில் பேச்சுதான் என்றான் சபரி.

கிரேக்க புராணங்களை விரும்பி வாசிக்கும் அவன் மனதளவில் ஒரு கிரேக்க மனிதனாகவே வாழ விரும்பினான். எப்படியாவது க்ரீஸ்க்கு ஒருமுறையேனும் சென்று வர ஆர்வம் கொண்டு இருந்தான்.

என் புராதன மனதில் இந்த நவீன உலகம் பொருந்த முடியாமல் ஒரு துணையற்று வாடி இருக்கிறது என்று கூறினான்.

சபரி கண் காணாத கனவொன்றில் தன்னை முழுக்க இழக்க விரும்புவதுதான் என் சிக்கல். மரணத்தை அவன் வரவேற்கும் அத்தனை நியாயமான காரணங்களுக்கும் முழு எதிர் காரணங்களை எனக்கு தர முடியும்.

அவன் மரபான புரட்சியின் மீது ஆர்வம் கொண்டவன். அது பருவ மாற்றத்தில் சிதையும் சில கொடிகளை போலவேதான் மாற்றம் கொள்ளும் என்று நான் கருதுகிறேன்.

நான் கேள்விகளின் மீதிருக்கும் என் காதலை ஒருபோதும் விசுவாசிக்க மாட்டேன். கேள்விகள் என்பது பல நேரங்களில் உண்மையின் தந்திரமான பக்கமாக இருக்கிறது. இயற்கையின் பெரிய அவமானத்தில் ஒன்றுதான் இந்த கேள்விகள் என்று சொல்லி சபரி பெருமூச்சை விட்டான்.

நான் சற்று நேரம் கழித்து என் அறைக்கு வந்தேன்.

உலகம் சட்டத்தையும் நெறிகளையும் மனதோடு பிணைத்திருக்க மறுத்து சில பாதைகளை கட்டமைக்கின்றன.

சபரி தவறி விழுந்த காட்டாறு போல் எனக்குள் ஓடிக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன்.